T.Love, polski zespół muzyczny, wywodzący się z Częstochowy i będący w początkach swojej kariery (w latach 80. XX wieku) pod wpływem punk rocka, a z upływem czasu korzystający również ze stylistyk reggae, rock'n'roll, glam rock, pop rock.

Historia
T.Love został założony w roku 1982 jako Teenage Love Alternative (pod tą nazwą funkcjonował do roku 1987) przez Zygmunta "Muńka" Staszczyka (wokal, początkowo także gitara basowa), Janusza Konorowskiego (gitara), Dariusza Zająca (instrumenty klawiszowe) i Jacka Wudeckiego (perkusja), kolegów uczęszczających do IV LO w Częstochowie (stąd jedna z piosenek). Grupa zdobyła sporą popularność, tak że w roku 1984 wystąpiła w charakterze gwiazdy na Festiwalu w Jarocinie. Szybko zdobyli sporą sympatię punkowej publiczności. Działalność zespołu została przerwana w roku 1989 z powodu wyjazdu Staszczyka do pracy do Wielkiej Brytanii.

Staszczyk wrócił do Polski w roku 1990 i reaktywował zespół (ze starego składu nie pozostał jednak nikt poza wokalistą). W nowym składzie znaleźli się gitarzysta Jan Benedek, perkusista Sidney Polak, gitarzysta Jacek Perkowski, później basista Paweł Nazimek i kilku innych przejściowo grających w zespole.

W 1990 roku T.Love wydał płytę Pocisk Miłości, z której to pochodzi jeden z największych przebojów zespołu - Warszawa, jak również Na bruku czy Rewolucja.

Rok 1992 to rok wydania dwóch płyt grupy. Po pierwsze, pojawiła się składanka "Dzieci Rewolucji", która przypominała najważniejsze utwory T.Love ze starego składu, czyli z lat 80. Kompilację zamykał utwór Prawdziwi kochankowie, nagrany już w nowym składzie. W tym samym roku ukazał się nowy album King. Piosenka tytułowa szybko stała się przebojem, choć niektóre stacje nie chciały go grać ze względu na tekst. Krążek wylansował też takie przeboje jak Dzikość serca, Stany. Krążek według niektórych krytyków był jednym z najważniejszych płyt polskiego rocka tamtego czasu.

W 1994 z zespołu odszedł Jan Benedek. Przedtem ukazał się jednak koncertowy materiał I Love You, który oprócz znanych piosenek w wersjach na żywo, zawierała trzy piosenki studyjne nagrane już bez Janka. Były to I love you nagrane w dwóch wersjach oraz cover francuskiej grupy Mano Negra Syn Miasta - w oryginale Out Of Time Man.

W 1994 zespół wydaje nową studyjną płytę z nowym gitarzystą - Maćkiem Majchrzakiem. Płyta była prosta, zdecydowanie rockowa. Jako że zespół korzystał też ze stylistyki reggae, na płycie pojawiła się piosenka Bóg, długo utrzymująca się na listach przebojów.

W 1996 T.Love nagrał album Al Capone w stylistyce glam rocka, który szybko odniósł sukces. W radiu grane było 1996, Kosmos, Jak żądło.

1997 był rokiem wydania albumu Chłopaki nie płaczą. Album muzycznie był kontynuacją Al Capone. Piosenka tytułowa była pastiszem boys-bandów, królujących w tamtym czasie na listach przeboju. Oprócz Chłopaki nie płaczą w krajowych rozgłośniach często grana była piosenka Jest super, charakterystycznie opisująca politykę lat 90. Na radiowych listach zabłysnęła też charakterystyczna Stokrotka.

Rok później T.Love zdecydował, ze warto wydać składankę z największymi przebojami grupy, BesT.Love. Oprócz znanych piosenek z różnych lat zespół nagrał dwie premierowe kawałki, Zero i Ewa, zdecydowanie bez maski pastiszu.

Zespół płytę Antyidol nagrał w Londynie w 1999. Album zawierał 11 nowych utworów. Przyniosła ona przeboje "Piosenka" i "133", niestety słabiej się sprzedała. Jej brzmienie przypomina trochę płyty zespołu Blur. Płyta była oceniana jako niejaki powrót do korzeni w nowym stylu.

W 2001 T.Love wydał płytę Model 01, którą wypromował głównie utwór Nie, nie, nie. Muzycznie nieco przypominała poprzedniczkę, choć była bardziej popowa. Teksty Muńka często negowały obecne czasy i zachowania. Oprócz wspomnianego Nie, nie, nie radia często grały piosenki Toksyczni Czarodzieje, Ajrisz i Jazdę nagranego z gościnnym udziałem Agi Morawskiej.

W 2002 nagrano, a w 2003 wydano koncertówkę T.Live, która stanowiła zapis koncertu w klubie Stodoła z okazji 20-lecia grupy. Zespół nagrał też trzy premiery Europolskę, Pozytyw i kolejny pastisz, Polish Boyfriend. W tym samym roku wyszedł soundtrack do komedii Superprodukcja do którego ułożono nowe Bang, bang i Luźny Yanek i wydano stare numery z dyskografii T.Love.

W marcu 2006 grupa wydała album, nad którym pracowała w 2005 z udziałem nowego klawiszowca, Michała Mareckiego, który dołączył do składu. Został przewrotnie zatytułowany I Hate Rock'n'Roll, choć w istocie stanowił powrót do korzeni grupy. Płyta muzycznie była najbardziej rock'n'rollowym albumem od Prymitywu. W tekstach znalazło się wiele gorzkich doświadczeń. Pewną popularność zdobył mniej wyrazisty numer, Gnijący Świat i Jazz Nad Wisłą. Na płycie znalazły się też trzy piosenki w stylu reggae.

Z dniem 1 stycznia 2007 roku w zespół opuścił gitarzysta i kompozytor Jacek Perkowski. Na trasie koncertowej trwającej od maja do września 2007 grało czterech kandydatów na jego miejsce (Łukasz Lach, Krzysztof Rychard, Piotr Czajer i Jan Pęczak), z których następnie zespół wyłonił następcę, Jana Pęczaka.[1]

Dnia 12 listopada 2007 w Hard Rock Cafe w Warszawie miała miejsce konferencja prasowa, na której odbyła się premiera oficjalnej biografii zespołu pod tytułem "Potrzebuję Wczoraj" autorstwa Magdaleny Patryas i Pawła Dunin-Wąsowicz, a wydanej przez wydawnictwo Lampa i Iskra Boża. Książka była promowana jesienną trasą koncertową rozpoczętą 14 listopada, a zakończoną 13 grudnia 2007, w trakcie której T.Love zagrał 13 koncertów[2]. W Warszawie, gdzie co roku odbywa się zlot fanów, nastąpiła premiera książki napisanej przez fana i moderatora fanklubu Marcina "Siwego" Styczyńskiego, pod tytułem: Siwy chciał grać w T.Love. Zostały tam zawarte opisy koncertów, zlotów oraz fanów.

Składu zespołu nie będę pisać, bo był zmieniany 2385732853725 razy, powiem tylko tyle, że Muniek Staszczyk jest wokalistą od początku istnienia zespołu.

Chyba każdy ich zna...tak sądzę, ja znam i bardzo lubię. Muniek pochodzi z mojego miasta więc ah ah <Jest dumna> Do tego on kiedyś w młodości kolegował się z moim tatą <Gleba> Chodzili sobie na piwko i takie tam xDD
Baaaardzo ich lubię.